Nie będzie to bajka o perfekcyjnej mamie. Nie będzie tu lukru ani pozowanych zdjęć. Będzie za to prawda – o życiu, które codziennie wystawia na próbę. O łzach, krzykach, bezsilności. Ale też o sile, która rodzi się z miłości.


Życie to nie bajka. Nie zawsze kończy się morałem, nie zawsze jest łatwe. Czasem bardziej przypomina ciężki kawał chleba – suchy, twardy, trudny do przełknięcia. A mimo to codziennie bierzemy kolejny kęs. Bo trzeba. Bo gdzieś tam, na końcu tej drogi, jest cel – może jeszcze niewyraźny, zamglony, ale obecny. I właśnie dlatego się nie poddajemy.

Ostatnie dni to dla mnie emocjonalna karuzela. Święta – niby czas spokoju, refleksji, rodzinnej bliskości. A u mnie? Jedna wielka gonitwa.

Ciągle chcę być perfekcyjna: sprzątanie, czas dla dzieci, a do tego – jak zwykle – wymyślam coś nowego. Powycierałam karnisze, żyrandole i te nieszczęsne kratki wentylacyjne. Do tego potrzebna była drabina – i bach, spadłam. Obijając się porządnie, a przy tym łamiąc żebra. Niby nic takiego, małe pęknięcie – a boli jak nie wiem co!! Do dzisiaj jazda autem, małe porządki czy schylanie się sprawiają wielki ból. 😔

A na dokładkę – w ostatniej chwili zniknął telefon. Poszukiwania trwały w panice. Śmieszne? Może z boku tak. Ale mnie wtedy nie było do śmiechu.

Byłam u kresu sił – spiesząc się na trening Miłosza, biegając między dziećmi a pracą, z bólem, zmęczeniem i milionem spraw w głowie.

A przecież to miały być Święta… Święta minęły, a problemy jak zawsze zostały.

       W tym roku Wielkanoc przyszła do nas trochę niespodziewanie szybko, ale dzięki dzieciom udało się poczuć ten wyjątkowy klimat – wspólne malowanie pisanek, trochę bałaganu, dużo śmiechu i oczywiście święconka.

       Sport to coś więcej niż tylko aktywność fizyczna. To nauka dyscypliny, współpracy, wytrwałości i radzenia sobie z porażkami. Ale żeby dzieci mogły rozwijać swoje umiejętności i pasję, potrzebne są odpowiednie warunki do treningu.

      Mój młodszy syn, Miłosz, trenuje w KS Północ Lublin, a Szymon od czasu do czasu również bierze udział w zajęciach. Klub to nie tylko miejsce treningów, ale przede wszystkim fantastyczna społeczność – pełna zaangażowanych trenerów, dzieci i rodziców, którzy wspólnie dbają o rozwój młodych piłkarzy.

      I muszę przyznać, że jestem bardzo zadowolona z tego, jak klub funkcjonuje. Trenerzy nie tylko prowadzą świetne zajęcia, ale też organizują wyjścia, wspierają dzieci na każdym kroku i dbają o ich rozwój sportowy. W ostatnim czasie zorganizowali m.in.:

✔ Półkolonie piłkarskie w ferie zimowe – oferta była naprawdę bogata, pełna atrakcyjnych wyjść i treningów.

✔ Wyjazdy na mecze reprezentacji Polski – dzieci miały okazję zobaczyć na żywo mecze Polska–Litwa oraz Polska–Malta! Nie wszystkim udało się zdobyć bilety, ale najważniejsze, że wiele dzieci mogło przeżyć to niesamowite doświadczenie.

✔ Udział w licznych turniejach – to dla młodych piłkarzy świetna okazja, by sprawdzić się w starciu z innymi drużynami i zdobywać nowe doświadczenia.


      Niestety, wraz z nadejściem jesieni pojawia się duży problem – brak oświetlenia na boiskach. Gdy dni stają się krótsze, treningi są coraz trudniejsze. Chłodne miesiące nie powinny oznaczać końca piłkarskiej przygody!

      Dlatego KS Północ organizuje zbiórkę na zakup oświetlenia na dwa boiska. Dzięki temu dzieci będą mogły trenować w bezpiecznych i komfortowych warunkach przez cały rok.


✔ Dorzucając choćby symboliczną wpłatę – każda złotówka ma znaczenie!

✔ Udostępniając zbiórkę – im więcej osób się o niej dowie, tym większa szansa na sukces.

🔗 Link do zrzutki:  https://zrzutka.pl/98hpt2

       Nie wyobrażam sobie życia bez mojej siostry. W codziennym biegu między pracą, domem a opieką nad dziećmi, jest dla mnie cichym aniołem stróżem – zawsze gotowa pomóc, wesprzeć i wyręczyć, nawet zanim o to poproszę. Jej obecność sprawia, że czuję się bezpieczniej, że w najtrudniejszych chwilach nie muszę być sama.

      Są dni, kiedy wszystko się nawarstwia – terminy, obowiązki, nieoczekiwane sytuacje. I wtedy wkracza ona, bez względu na porę dnia. Gdy Szymek miał badania w szpitalu, a Miłoszek potrzebował opieki, zajęła się nim z czułością i naturalną troską. Przygotowywała posiłki, odwoziła go do szkoły, a potem organizowała mu czas po lekcjach, dając mi chwilę, by skupić się na tym, co naprawdę ważne.

     Pamiętam też, jak podczas ostatniej integracji w pracy – odebrała chłopców z treningu, zabrała ich na seans do kina na „Sonica 3”, potem do ulubionego McDonald’s, a wieczorem położyła ich spać. Ja wróciłam wcześniej, ale dzięki niej mogłam oderwać się od codziennych trosk i porozmawiać z ludźmi z pracy. A urodziny Miłoszka? To była prawdziwa organizacja – tort, soki, opieka nad gromadką dzieci, wszystko po to, bym mogła choć na chwilę odpocząć i poczuć, że mam wsparcie.

     Wiem, że i ona może na mnie liczyć. Gdy ona potrzebuje, jestem obok – pomagam przy dokumentach, robię zakupy, piekę ciasto, gdy ktoś potrzebuje odrobiny słodkości. Lubimy razem obejrzeć film, pójść na spacer czy po prostu posiedzieć i porozmawiać. To wzajemne wsparcie jest bezcenne – w życiu nie chodzi tylko o to, by otrzymywać pomoc, ale też o to, by móc ją dawać.

      Moje dzieci uwielbiają jej energię i pomysłowość. Zawsze z radością czekają na wspólne chwile spędzone na placu zabaw, przy grach planszowych czy podczas spacerów. Dla nich jest nie tylko ciocią, ale też przyjaciółką, która potrafi biegać, śmiać się i cieszyć każdym momentem.

      Oczywiście, jak w każdej bliskiej relacji, bywają drobne nieporozumienia. Czasem poucza mnie, mówi, że powinnam coś zrobić inaczej – i choć momentami to irytuje, to wiem, że nigdy nie zabraknie jej obok, gdy będę jej potrzebować. Ta wzajemność, ta nieoceniona obecność, to właśnie jest prawdziwy skarb rodziny.

      Dlatego chcę dzisiaj podzielić się tym przesłaniem: doceniajmy naszych bliskich, mówmy im, jak dużo dla nas znaczą. Każda spędzona razem chwila to bezcenne wspomnienie, które zostaje z nami na zawsze. Kochajmy, szanujmy i wspierajmy się nawzajem – bo bez nich byłoby naprawdę trudniej.

      Przez ostatnie tygodnie było mnie tutaj bardzo mało. Wszystko przez choroby, które krążyły u nas nieprzerwanie przez trzy tygodnie. Gdy tylko udało nam się wyzdrowieć na chwilę, zaraz pojawiało się coś nowego. Najgorzej przeszedł to Miłoszek – po grypie złapał jelitówkę i to w najmniej oczekiwanym momencie – w dniu jego wyczekiwanego turnieju piłkarskiego. Strasznie osłabł, już na samym początku bolał go brzuszek, zaczął wymiotować, więc musieliśmy wrócić do domu. Przez trzy dni nie miał na nic siły, głównie spał. Na szczęście, przed feriami zimowymi cała nasza trójka w końcu wyzdrowiała, więc chłopcy mogli skorzystać z dwóch tygodni ferii organizowanych w ich szkole.

      Był to dla mnie spory, nieplanowany wydatek, ale uznałam, że warto. Chłopcy spędzili ten czas aktywnie pod opieką wykwalifikowanej kadry. W programie było mnóstwo atrakcji: ścianka wspinaczkowa, trampoliny, basen, kino, zajęcia taneczne, plastyczne i kulinarne, a także robotyka. Największą przygodą była całodniowa wycieczka do Sandomierza. Bardzo się o nią martwiłam, bo choć Szymuś jest starszym bratem, to na myśl o rozstaniu ze mną pojawił się u niego duży stres. Rano wszystko było w porządku, ale gdy przyszło do wsiadania do autokaru, rozpłakał się i mimo że obok była koleżanka, nie mógł się uspokoić. Żadne całusy, machanie ani uśmiechy nie pomagały. Dopiero gdy nauczycielka usiadła obok niego, udało się go trochę uspokoić, choć i tak płakał jeszcze przez dłuższy czas. W końcu zasnął, a gdy się obudził – na szczęście resztę dnia spędził już z uśmiechem na twarzy. Miłoszek natomiast wsiadł do autokaru bez chwili zawahania, od razu zajął miejsce z nowym kolegą i cieszył się przygodą.