Nie każda sobota zostaje w pamięci na długo. Ale ta… oj, ta zdecydowanie tak! Nasza trójka (a może już mini drużyna?) przeżyła pierwszy wspólny mecz na żywo i to od razu z przytupem – inauguracja sezonu Motor Lublin kontra Arka Gdynia. 

      Minął już tydzień od powrotu Miłosza z jego pierwszego, prawdziwego piłkarskiego obozu. Charsznica 2025 – tydzień, który zapamięta na długo. Dla mnie jako mamy to było wyzwanie – po raz pierwszy oddać syna pod opiekę innych na kilka dni, zaufać, że da sobie radę. I dał! 💪

     Ten wpis miał się pojawić dużo wcześniej, ale życie jak to życie – potrafi zaskoczyć i zabrać każdą wolną chwilę. Dziś wracam do tych pięknych, rodzinnych momentów z początku maja i dzielę się z Wami naszymi wspomnieniami. Bo niektóre chwile, choć minęły, nadal mają swoją magię. 💚

      Wczoraj nadszedł długo wyczekiwany dzień – Miłoszek wyruszył na swój pierwszy obóz! Już od kilku dni odliczał do wyjazdu, a w niedzielny poranek nie mógł się doczekać. Wstał z ekscytacją, pełen energii i gotowy na nowe przygody. Spakowany, uśmiechnięty – był gotowy podbić świat (a przynajmniej nowy teren półkolonii 😉).

      Kiedy dotarliśmy na miejsce zbiórki, w naszej małej trzyosobowej rodzince pojawiły się już trochę inne emocje. Czekając z innymi dziećmi i rodzicami na autokar, Miłoszek zrobił się trochę cichszy. Widać było, że emocje mieszają się w nim jak w kalejdoskopie – ekscytacja, niepewność, lekki stres. To przecież pierwszy raz, gdy rusza sam na taką przygodę. Ale zebrał się w sobie – wsiadł do autokaru i pojechał. I wiecie co? Ten pierwszy dzień minął mu naprawdę świetnie! 

Nie będzie to bajka o perfekcyjnej mamie. Nie będzie tu lukru ani pozowanych zdjęć. Będzie za to prawda – o życiu, które codziennie wystawia na próbę. O łzach, krzykach, bezsilności. Ale też o sile, która rodzi się z miłości.


Życie to nie bajka. Nie zawsze kończy się morałem, nie zawsze jest łatwe. Czasem bardziej przypomina ciężki kawał chleba – suchy, twardy, trudny do przełknięcia. A mimo to codziennie bierzemy kolejny kęs. Bo trzeba. Bo gdzieś tam, na końcu tej drogi, jest cel – może jeszcze niewyraźny, zamglony, ale obecny. I właśnie dlatego się nie poddajemy.

Ostatnie dni to dla mnie emocjonalna karuzela. Święta – niby czas spokoju, refleksji, rodzinnej bliskości. A u mnie? Jedna wielka gonitwa.

Ciągle chcę być perfekcyjna: sprzątanie, czas dla dzieci, a do tego – jak zwykle – wymyślam coś nowego. Powycierałam karnisze, żyrandole i te nieszczęsne kratki wentylacyjne. Do tego potrzebna była drabina – i bach, spadłam. Obijając się porządnie, a przy tym łamiąc żebra. Niby nic takiego, małe pęknięcie – a boli jak nie wiem co!! Do dzisiaj jazda autem, małe porządki czy schylanie się sprawiają wielki ból. 😔

A na dokładkę – w ostatniej chwili zniknął telefon. Poszukiwania trwały w panice. Śmieszne? Może z boku tak. Ale mnie wtedy nie było do śmiechu.

Byłam u kresu sił – spiesząc się na trening Miłosza, biegając między dziećmi a pracą, z bólem, zmęczeniem i milionem spraw w głowie.

A przecież to miały być Święta… Święta minęły, a problemy jak zawsze zostały.

       W tym roku Wielkanoc przyszła do nas trochę niespodziewanie szybko, ale dzięki dzieciom udało się poczuć ten wyjątkowy klimat – wspólne malowanie pisanek, trochę bałaganu, dużo śmiechu i oczywiście święconka.

       Sport to coś więcej niż tylko aktywność fizyczna. To nauka dyscypliny, współpracy, wytrwałości i radzenia sobie z porażkami. Ale żeby dzieci mogły rozwijać swoje umiejętności i pasję, potrzebne są odpowiednie warunki do treningu.

      Mój młodszy syn, Miłosz, trenuje w KS Północ Lublin, a Szymon od czasu do czasu również bierze udział w zajęciach. Klub to nie tylko miejsce treningów, ale przede wszystkim fantastyczna społeczność – pełna zaangażowanych trenerów, dzieci i rodziców, którzy wspólnie dbają o rozwój młodych piłkarzy.

      I muszę przyznać, że jestem bardzo zadowolona z tego, jak klub funkcjonuje. Trenerzy nie tylko prowadzą świetne zajęcia, ale też organizują wyjścia, wspierają dzieci na każdym kroku i dbają o ich rozwój sportowy. W ostatnim czasie zorganizowali m.in.:

✔ Półkolonie piłkarskie w ferie zimowe – oferta była naprawdę bogata, pełna atrakcyjnych wyjść i treningów.

✔ Wyjazdy na mecze reprezentacji Polski – dzieci miały okazję zobaczyć na żywo mecze Polska–Litwa oraz Polska–Malta! Nie wszystkim udało się zdobyć bilety, ale najważniejsze, że wiele dzieci mogło przeżyć to niesamowite doświadczenie.

✔ Udział w licznych turniejach – to dla młodych piłkarzy świetna okazja, by sprawdzić się w starciu z innymi drużynami i zdobywać nowe doświadczenia.


      Niestety, wraz z nadejściem jesieni pojawia się duży problem – brak oświetlenia na boiskach. Gdy dni stają się krótsze, treningi są coraz trudniejsze. Chłodne miesiące nie powinny oznaczać końca piłkarskiej przygody!

      Dlatego KS Północ organizuje zbiórkę na zakup oświetlenia na dwa boiska. Dzięki temu dzieci będą mogły trenować w bezpiecznych i komfortowych warunkach przez cały rok.


✔ Dorzucając choćby symboliczną wpłatę – każda złotówka ma znaczenie!

✔ Udostępniając zbiórkę – im więcej osób się o niej dowie, tym większa szansa na sukces.

🔗 Link do zrzutki:  https://zrzutka.pl/98hpt2

       Nie wyobrażam sobie życia bez mojej siostry. W codziennym biegu między pracą, domem a opieką nad dziećmi, jest dla mnie cichym aniołem stróżem – zawsze gotowa pomóc, wesprzeć i wyręczyć, nawet zanim o to poproszę. Jej obecność sprawia, że czuję się bezpieczniej, że w najtrudniejszych chwilach nie muszę być sama.

      Są dni, kiedy wszystko się nawarstwia – terminy, obowiązki, nieoczekiwane sytuacje. I wtedy wkracza ona, bez względu na porę dnia. Gdy Szymek miał badania w szpitalu, a Miłoszek potrzebował opieki, zajęła się nim z czułością i naturalną troską. Przygotowywała posiłki, odwoziła go do szkoły, a potem organizowała mu czas po lekcjach, dając mi chwilę, by skupić się na tym, co naprawdę ważne.

     Pamiętam też, jak podczas ostatniej integracji w pracy – odebrała chłopców z treningu, zabrała ich na seans do kina na „Sonica 3”, potem do ulubionego McDonald’s, a wieczorem położyła ich spać. Ja wróciłam wcześniej, ale dzięki niej mogłam oderwać się od codziennych trosk i porozmawiać z ludźmi z pracy. A urodziny Miłoszka? To była prawdziwa organizacja – tort, soki, opieka nad gromadką dzieci, wszystko po to, bym mogła choć na chwilę odpocząć i poczuć, że mam wsparcie.

     Wiem, że i ona może na mnie liczyć. Gdy ona potrzebuje, jestem obok – pomagam przy dokumentach, robię zakupy, piekę ciasto, gdy ktoś potrzebuje odrobiny słodkości. Lubimy razem obejrzeć film, pójść na spacer czy po prostu posiedzieć i porozmawiać. To wzajemne wsparcie jest bezcenne – w życiu nie chodzi tylko o to, by otrzymywać pomoc, ale też o to, by móc ją dawać.

      Moje dzieci uwielbiają jej energię i pomysłowość. Zawsze z radością czekają na wspólne chwile spędzone na placu zabaw, przy grach planszowych czy podczas spacerów. Dla nich jest nie tylko ciocią, ale też przyjaciółką, która potrafi biegać, śmiać się i cieszyć każdym momentem.

      Oczywiście, jak w każdej bliskiej relacji, bywają drobne nieporozumienia. Czasem poucza mnie, mówi, że powinnam coś zrobić inaczej – i choć momentami to irytuje, to wiem, że nigdy nie zabraknie jej obok, gdy będę jej potrzebować. Ta wzajemność, ta nieoceniona obecność, to właśnie jest prawdziwy skarb rodziny.

      Dlatego chcę dzisiaj podzielić się tym przesłaniem: doceniajmy naszych bliskich, mówmy im, jak dużo dla nas znaczą. Każda spędzona razem chwila to bezcenne wspomnienie, które zostaje z nami na zawsze. Kochajmy, szanujmy i wspierajmy się nawzajem – bo bez nich byłoby naprawdę trudniej.

      Przez ostatnie tygodnie było mnie tutaj bardzo mało. Wszystko przez choroby, które krążyły u nas nieprzerwanie przez trzy tygodnie. Gdy tylko udało nam się wyzdrowieć na chwilę, zaraz pojawiało się coś nowego. Najgorzej przeszedł to Miłoszek – po grypie złapał jelitówkę i to w najmniej oczekiwanym momencie – w dniu jego wyczekiwanego turnieju piłkarskiego. Strasznie osłabł, już na samym początku bolał go brzuszek, zaczął wymiotować, więc musieliśmy wrócić do domu. Przez trzy dni nie miał na nic siły, głównie spał. Na szczęście, przed feriami zimowymi cała nasza trójka w końcu wyzdrowiała, więc chłopcy mogli skorzystać z dwóch tygodni ferii organizowanych w ich szkole.

      Był to dla mnie spory, nieplanowany wydatek, ale uznałam, że warto. Chłopcy spędzili ten czas aktywnie pod opieką wykwalifikowanej kadry. W programie było mnóstwo atrakcji: ścianka wspinaczkowa, trampoliny, basen, kino, zajęcia taneczne, plastyczne i kulinarne, a także robotyka. Największą przygodą była całodniowa wycieczka do Sandomierza. Bardzo się o nią martwiłam, bo choć Szymuś jest starszym bratem, to na myśl o rozstaniu ze mną pojawił się u niego duży stres. Rano wszystko było w porządku, ale gdy przyszło do wsiadania do autokaru, rozpłakał się i mimo że obok była koleżanka, nie mógł się uspokoić. Żadne całusy, machanie ani uśmiechy nie pomagały. Dopiero gdy nauczycielka usiadła obok niego, udało się go trochę uspokoić, choć i tak płakał jeszcze przez dłuższy czas. W końcu zasnął, a gdy się obudził – na szczęście resztę dnia spędził już z uśmiechem na twarzy. Miłoszek natomiast wsiadł do autokaru bez chwili zawahania, od razu zajął miejsce z nowym kolegą i cieszył się przygodą.

Brakuje mi słów, by opisać ten czas. Choroba dziecka zawsze wywraca wszystko do góry nogami, ale nie chodzi tylko o nieprzespane noce czy brak sił. Najtrudniejsze jest patrzeć, jak ktoś tak młody i pełen energii nagle traci siły, rezygnuje z rzeczy, które go cieszą, bo ciało odmawia współpracy.

Miłosz był taki podekscytowany niedzielnym turniejem – czekał na niego, trenował, a wczoraj, zamiast grać, musieliśmy wrócić do domu. Rozbolał go brzuszek, gorączka nie odpuszczała, a on sam był smutny, że nie mógł być z drużyną. Teraz cały dzień leży – śpi, odpoczywa, je tyle, ile da radę. Nawet mój krupnik, który zawsze lubił, ledwo przechodzi mu przez gardło.

W takich chwilach jako mama robię to, co mogę. Gotuję, czytam mu historie o traktorku Romku, który jakby stał się jego małym bohaterem, i przytulam go, kiedy tylko tego potrzebuje. A potrzebuje dużo. Sama jednak czasem czuję, jak siły mnie opuszczają. Praca, dom, troska o dzieci – wszystko toczy się dalej swoim rytmem, choć ja najchętniej na chwilę bym się zatrzymała.

W sytuacji choroby dziecka masz kilka możliwości, z których możesz skorzystać:

• Dwa dni wolne na dziecko (art. 188 Kodeksu pracy):
  Każdy rodzic ma prawo do dwóch dni płatnego wolnego na opiekę nad dzieckiem do 14. roku życia. Możesz wykorzystać te dni jednorazowo lub podzielić je na pojedyncze dni bądź godziny – decyzja należy do Ciebie.
  
  
• Dni wolne na żądanie:
  W roku kalendarzowym przysługują Ci 4 dni wolne na żądanie (również płatne). To dobre rozwiązanie, gdy nagle musisz zostać z chorym dzieckiem w domu.
  
  
• Zasiłek opiekuńczy:
  Jeżeli dziecko wymaga dłuższej opieki, możesz skorzystać z zasiłku opiekuńczego. Przysługuje on na dzieci do 14. roku życia i jest wypłacany na podstawie zwolnienia lekarskiego wystawionego przez pediatrę.
  
  
• Urlop bezpłatny:
  Jeśli sytuacja tego wymaga, możesz wnioskować o urlop bezpłatny. Należy jednak pamiętać, że jego przyznanie zależy od zgody pracodawcy.
  
  
• Rozmowa z pracodawcą:
  Warto spróbować omówić możliwość pracy zdalnej lub elastycznego grafiku. Czasem nawet drobne zmiany w godzinach pracy mogą pomóc w pogodzeniu obowiązków zawodowych z opieką nad dzieckiem.
  
  

Obecnie korzystam ze zwolnienia lekarskiego, aby opiekować się moim synem, Szymonem, który jest chory. Dzięki temu mogę być blisko niego, dbać o jego potrzeby i zapewnić mu spokojny czas w domu. Choroba dziecka nigdy nie jest łatwa – często pojawia się frustracja, złe samopoczucie i wymagające emocje. Dzieci w takich momentach potrzebują więcej uwagi i cierpliwości, co bywa wyczerpujące.

       Ostatnie tygodnie były dla mnie prawdziwym wyzwaniem. Każdy dzień zaczyna się od porannego biegu: przygotowanie śniadania, pakowanie posiłków do szkoły i pracy, szybki kurs do szkoły, potem praca, wizyty u lekarzy, zajęcia, domowe obowiązki… Wszystko toczy się w szalonym tempie, a doba wydaje się zbyt krótka na wszystko, co muszę zrobić.

       Nie było łatwo, zwłaszcza gdy dowiedziałam się, że Szymek ma problemy ze wzrokiem i potrzebuje okularów. To kolejny niespodziewany wydatek w styczniu, a przecież wciąż muszę opłacić ferie zimowe dla chłopców, bo praca nie czeka. Ale… nie zamierzam się poddawać.

       Po pracy i szkole rozpoczyna się nasza popołudniowa przygoda: w poniedziałki spotkania z psychologiem, od wtorku do piątku treningi piłki nożnej, a w weekendy turnieje, które pochłaniają pół dnia. W międzyczasie oczywiście dom: nauka z Szymkiem, zabawa z Miłoszem, gotowanie, sprzątanie…

       Czasami czuję, że brakuje mi tchu, a zmęczenie odbiera chęci na robienie czegoś tylko dla siebie. Nawet moja twórczość – ta iskierka, która dawała mi tyle radości – gdzieś się zagubiła. W głowie pojawia się pustka, a wena ucieka gdzieś w wir codziennych spraw.

        Mimo wszystko, nie zamierzam się poddać. Uwielbiam, gdy w moim życiu ciągle coś się dzieje – wtedy czas płynie szybciej, a ja czuję, że żyję. Chociaż bywa ciężko, to moja energia mi na to nie pozwala, by zatrzymać się i rozłożyć ręce.

        Muszę jednak przyznać, że przyszedł czas, by wygospodarować chwilę dla siebie. Znaleźć te małe okruchy czasu, w których mogę na nowo odkryć swoją twórczość. I właśnie z tym przychodzę do Was, moi drodzy Czytelnicy. Jesteście dla mnie bardzo ważni, a każda Wasza wskazówka czy komentarz są dla mnie cenne. Może podpowiecie mi, o czym chcielibyście przeczytać? Co Was ciekawi, co sprawia, że zatrzymujecie się na chwilę w codziennym pędzie?

         Wszystko, co robię, robię dla moich synów. Gdybym mogła, dałabym im gwiazdkę z nieba. Są dla mnie najważniejsi, ich potrzeby i problemy są zawsze na pierwszym miejscu. Codziennie zachowuję w sercu te drobne chwile, które spędzamy razem. To one dodają mi siły i motywacji, by działać dalej, by zarażać ich radością i pokazywać, jak piękne jest życie.

          Miłość, jaką dostaję od moich chłopców, jest bezcenna. Ich troska o mnie – pytania, czy wszystko dobrze, czy odpoczęłam – to największy skarb, jaki mogłam dostać. Dzięki nim chce mi się wstać z łóżka każdego ranka, mimo zmęczenia i trudności.

          Chcę Wam coś polecić – szukajcie tych najmniejszych gestów, które wywołują uśmiech na Waszych twarzach. To może być drobnostka: uśmiech dziecka, miłe słowo od bliskiej osoby, moment ciszy z kubkiem herbaty w ręce. To od takich małych chwil zaczynają się te większe kroki.